به گزارش خبرگزاری «حوزه»، کتاب «دروغ» اثری از مرحوم آيت الله سيد رضا صدر است که در آن، نکاتی زیبا و قابل استفاده پیرامون موضوع دروغ آمده و «حوزه نیوز» منتخبی از این نکات را در شماره های گوناگون تقدیم علاقمندان می نماید.

* دروغ به زن و فرزند

مرد اگر در خانه به زن و فرزند خود دروغ بگويد، اعتبار و حيثيتش نزد آن ‏ها مى ‏رود و براى سخنانش قيمتى قائل نخواهند شد. كسى كه در خانه خود احترامى ‏ندارد، بسيار بدبخت مى ‏باشد.

هر كس كه در بيرون احترام نداشته باشد، خود را دلخوش مى ‏دارد كه در خانه نزد زن و فرزند احترام دارد. بيچاره دروغ گو، چقدر بدبخت است، نه پيش بيگانگان ‏احترامى دارد و نه پيش زن و فرزندانش.

مرد كه به زن و فرزندش دروغ گفت، آن ‏ها نيز از او ياد مى‏ گيرند و دروغ گو مى‏ شوند و بدو دروغ مى‏ گويند، در نتيجه اعتماد در خانواده از ميان مى‏ رود و اين‏ كانون آسايش، تبديل به كانون ناراحتى و شكنجه مى‏ گردد.

آيا زندگى از اين تلخ‏تر مى‏ شود كه مرد به زنش اعتماد نداشته باشد و زن سخن شوهرش را باور نكند، پدر از فرزندش دروغ بشنود و فرزند از پدر؟ فرزندان و نونهالان اين خانواده چگونه‏ خواهند شد؟ فرزندى كه بايستى به راستى و درستى تربيت ‏شود، به جاى آن در كانون ‏دروغ و ناراستى پرورش مى‏يابد. شما خود قضاوت كنيد كه اين بچه ‏هاى خردسال كه ‏در آينده مرد مى ‏شوند، چگونه فردى از جامعه خواهند بود.

دوست عزيز؛

اگر دروغ نگفته‏اى خوشا به حالت، ولى اگر گاهى دروغى مى ‏گويى، بيا از همين‏جا با هم تصميمى بگيريم و دست‏ به دست‏ يكدگر بدهيم و پيمانى ببنديم كه ‏ديگر دروغ نگوييم و اين بى ارجى در اين جهان و بوى گند در عالم حقايق را از خود دور كنيم تا خدا و رسول او را از خود راضى كنيم، تا سماواتيان و قدسيان، ما را به ‏جايگاه خود راه دهند، تا در نظر مردم، ارجمند گرديم، تا رسوايى و بى آبرويى تبديل ‏به عزت گردد، تبديل به شرف گردد، تبديل به آبرو شود، تا در دنيا و آخرت عزيز و محترم باشيم، تا نزد خدا و خلق سربلند باشيم، تا در آتش جهنم نسوزيم، تا در بهشت ‏جاويد، جاى داشته باشيم.

دوست عزيز از دروغ بپرهيز و از دروغ، نزد فرزندان و پيروان خود، بيش‏تر بپرهيز، زيرا در اين صورت، دروغ تو تصاعد عددى و هندسى پيدا مى‏ كند و يك ‏دروغ تو مساوى با چندين دروغ مى ‏شود. هنگامى كه خاموش هستى، دروغى كه آنان‏ مى ‏گويند، در آن شركت دارى و همچنين در هنگام خواب و پس از مرگ.

چقدر بدبخت است، مرده‏اى كه در گور باشد و پيوسته در نامه عملش گناهى‏ بنويسند!

- دروغ پدر و مادر

دروغ پدر و مادر، از دروغ ‏هاى ديگر، زشت‏ تر و ناپسندتر است. دروغ آنان از دو نظر زشت است:

يكى از نظر زشتى خود دروغ، ديگر از نظر تعليم دروغ گويى به فرزند و پرورش ‏فردى نادرست و تقديم آن به جامعه.

پدر و مادر نبايستى مؤسس مكتب دروغ گويى در دودمان خود باشند و هر چند گاه‏ فردى دروغ گو پرورش دهند، تا هم خود را گناه كار كرده و هم نور ديده خود را بدبخت ‏سازند و هم دريچه فساد را به روى جامعه گشوده و فسادى بر فساد آن بيفزايند.

پدر و مادر دروغ گو، دوست فرزند خود نيستند و بر خلاف فطرت مهر به فرزند، قدم بر مى دارند؛ آنان دشمن فرزند خود هستند، زيرا نه تنها راه سعادت را بر او مى ‏بندند، بلكه كودك بى گناه خويش را در سراشيبى ذلت و خوارى سرازير مى‏ كنند و در منجلاب گناه كارى‏ اش غوطه ور مى ‏سازند.

از همين نظر است كه معلمان بايستى شديدا از دروغ احتراز كنند تا براى شاگردان، راهنماى سعادت و خوشبختى باشند، نه سرازير كننده آن‏ها در چاه شقاوت و بدبختى.

و به طور كلى هر فردى كه داراى موقعيتى است كه رفتارش سرمشق يك يا دو يا چند تن مى‏باشد، نبايد با دروغ سر و كار داشته باشد تا مبادا رهبر بدبختى و معلم‏ مكتب دروغ گويى گردد.

تربيت‏ يافتگان مكتب او، هر چه دروغ بگويند و به وسيله‏ دروغ به سوى هر گناهى قدم بردارند، بلكه هر چه زيان و بيچارگى از اين راه نصيب ‏آن‏ها بشود، گناه كار و جنايت كار اصلى او خواهد بود و زيان از ناحيه او به آن‏ها رسيده و عامل بيچارگى و بدبختى آن‏ها در دنيا و آخرت او مى‏ باشد و بس.